اینجا شب نیست

سلام بر سرزمین تفتیده کربلا؛ سرزمینى که سراپاى آن را عشق گرفته است؛

سرزمینى که خاکش شفابخش دردهاى بى‏درمان است؛

سرزمینى که جگرگوشه على و زهرا را در

خود جاى داده است؛ سرزمینى که صداى [هیهات من الذلة]

 حسین در آن به آسمان

رفت و سقف آسمان‏ها را شکافت؛

سرزمینى که در آن امامى نداى [هل من ناصر

ینصرنى] سر داد و کسى جز تیغ‏هاى شمشیر و

 تیزى نوک نیزه‏ها پاسخش را نداد.

سرزمینى که هنوز از آن صداى سیلى خوردن رقیه

 و العطش کودکان به گوش مى‏رسد.

اى سرزمین تب دار کربلا که به حق کرب و بلا

 نامیده شدى مى‏خواهم با سخنانى هر

چند کوتاه از تو شکایت کنم.

اى خاک هنگامى که سر حسین بن على را بریدند،

بربدنش اسب دواندند، خیمه‏هایش را آتش زدند،

 عباسش را قطعه قطعه کردند،

 سجادش را به زنجیر کشیدند، خاندانش را به اسارت بردند،

چرا دهان باز نکردى و آنان را در کام خود فرو نبردى؟

 اى آسمان چرا آنان را در سیلاب گرفتار نکردى؟

 اى باد چرا آنان را در قهر خداگونه خویش گرفتار نکردى؟

 کجا بودید اى پرستوهایى که اصحاب فیل را با آن همه هیمنه زمین‏گیر کردید؟

 چرا کسى به فریاد حسین نرسید؟ مى‏دانم چه مى‏خواهید بگویید؛

مى‏خواهید بگویید ما مانده بودیم که چه کنیم و حیرت‏زده نگاه مى‏کردیم

 که یک قوم چقدر پست مى‏شود که با امامش،

با کسى که رسول خدا صلى‏الله‏علیه‏وآله درباره‏اش فرمود:

[حسین منّى و انا من حسین] این گونه رفتار مى‏کند.

 شاید شما هم سرّ این سکوت را نمى‏دانستید؛

سرّ آن این بود که زمین و زمان و تمام موجودات عالم

 تا ابد یزید و یزیدیان را لعنت کنند و سلام و صلوات

خود را نثار حسین علیه‏السلام و اصحابش کنند؛

السلام على الحسین و على على بن الحسین و

 على اولاد الحسین و على اصحاب الحسین.