اینجا شب نیست

 ظهر عطش‏                علیرضا فولادى‏

ذوالجناح آمد و آیینه زخم است تنش‏

 هر چه آیینه به قربان چنین آمدنش‏

 این زبان بسته چه دیده است که در ظهر عطش‏

 چشمه در چشمه سرشک است زبان سخنش‏

 بى سوار از سفر کرب و بلا آمده است‏

 مثل باغى که به تاراج رود یاسمنش‏

 واى اى واى به خونِ که حنایى شده است‏

 جابه جاى بدنش یال شکن در شکنش‏

 با سکوتى به بلنداى هزاران فریاد

 نوحه مى‏خواند و بانوى حرم سینه زنش‏