اینجا شب نیست

وقتى آفتابِ صبحگاه، نگاهِ گرم و مهربانش را عادلانه تقسیم مى‏کند

 و روشنایى پاکش را صمیمانه با ما در میان مى‏گذارد و خوبى‏ها یش را بزرگوارانه نثارمان مى‏کند،

تو را به یاد مى‏آورم، اى آفتابِ امامت و معرفت

 اى نجات بخشِ آدمیان از گردابِ ضلالت تو را به یاد مى‏آوریم و بهارى را که از آمدنِ تو بر پا مى‏شود.

 هماى بختِ من آن لحظه بال بگشاید

که در حریم وصالت دمى بیاساید

 عجب فراقِ تو عشّاق را پریشان کرد

بشیر کى خبر آرد که یار مى‏آید؟

 آرى، صبحگاهان نشان از خورشیدِ دل افروزِ جمالِ [مهدى] دارد

 و مصحفِ زرینِ خاور، هر بامداد با سرانگشتِ کرامت او ورق مى‏خورد.

 صبحدم، مهربانى را از نگاهِ او مى‏آموزد و گل،

 رایحه لبخند را از تبسمش فرا مى‏گیرد. او بهانه‏اى است براى بارشِ ابرها و جوششِ چشمه‏ها.

 آرى، وجود مقدسش برترین هدیه‏ها است؛ [بِکُم فَتَح اللَّه و بکم یختم و بکم یُنزل الغَیْث.]

 اى امام نور، ما را در زمره دوستداران چشم انتظارت بپذیر.