اینجا شب نیست

   ماهی هفت سین

چشم‏هایش پر از روشنى بود

 مادرم هفت سین را که مى‏چید

 گفت: بابا هم الان مى‏آید

 رو به من کرد و آهسته خندید

 در که وا شد، به خود گفتم اى واى‏

 جاى ماهى هم امسال خالى است‏

 باز شیطان در گوش من گفت

 این پدر آدم بى‏خیالى است‏

 خواستم تا به طعنه بگویم‏

 تنگ خالى است، ماهى نداریم‏

 دست‏هاى پدر زود گفتند

 دخترم ما گناهى نداریم‏

 اشک در چشم‏هایم تراوید

 روى خود را به دیوار کردم

 دست‏هاى زمخت پدر را

 مثل یک واژه تکرار کردم‏

 روى دریاى بى‏رنگ کاغذ

 ماهى قرمزى را کشیدم‏

 بعد با قیچى کند مادر

 دور تا دور آن را بریدم 

 اینک آن ماهى کاغذى را

 بر سر هفت سین مى‏گذارم

 اى پدر تازه مى‏فهمم این را

 قد مادر تو را دوست دارم

علیرضا دهقانیان

مى‏خواهیم کمتر از گل و گیاه و عقب‏تر از زمین و درخت نباشیم.

 مى‏خواهیم خود را برویانیم، جوانه زنیم، رشد کنیم، ثمر دهیم و کمتر از [بهار] نباشیم.

 ولى چگونه؟...بذرمان چیست؟ ریشه مان در کجاست؟ از کجا سیراب و تغذیه مى‏شویم؟

 از کدام منبع، نور و حرارت مى‏گیریم؟ در کدام زمین و زمینه قرار گرفته‏ایم؟ باغمان و میرابمان کیست؟

 رویش و پژمردگى، شکفتن و خشک شدن و حیات و مرگمان چیست و ثمر وجودمان براى جامعه کدام است؟

 این‏ها سؤالات ساده و کم اهمیتى نیست.

 مى‏خواهیم مثل بهار، بروییم و شاداب شویم و سایه و ثمر داشته باشیم.

 از طبیعت باید درس بگیریم.

 همان طور که گاهى باغ و بوستان را خزان مى‏زند، ما هم ممکن است دچار خزان زدگى شویم.

 آنگونه که خرمنى آتش مى‏گیرد، یا بذرى فاسد مى‏شود، یا محصولى راآفت مى‏گیرد، یا میوه‏اى دچار کرم زدگى و خرابى مى‏گردد، یا مزرعه‏اى را سیلاب مى‏برد، یا انبار غله‏اى در شعله‏هاى آتش مى‏سوزد و خاکستر مى‏شود یا محصولاتى مسموم و زیانبار مى‏شود، در [مزرعه وجود] و در [زراعت زندگى] ما نیز چنین آفات و سمومى ممکن است دیده شود.

 در زراعت وجودى خود، نباید از یافتن بستر و زمینه مناسب و بذر افشانى به موقع و حفاظت و حراست از عمر و روح و اندیشه و عمل و اخلاق، غافل بود.

 [این جهان مزرعه آخرت است...] و ما باغبانى هستیم که مسؤلیت بارورسازى باغ زندگى مان را به ما سپرده‏اند و همه امکانات، تسهیلات و توانایى‏ها را هم در اختیارمان گذاشته‏اند.

 [عملِ] ما بذرى است که مى‏کاریم.

 رابطه عمل و جزا، رابطه [کشت] و [برداشت] است.

ادامه مطلب...

   براى بدرقه در بى‏ترانه سفرت

 بهار سر زد و باران گرفت پشت سرت‏

 نسیم، پنجره در پنجره تو را مى‏جست‏

 هواى فروردین کوچه کوچه در به درت‏

 اگر نیامد و دستى تکان نداد کسى

 تکان به رخوت پروازدار بال و پرت‏

 زمین فراز و نشیب تو را که یاد گرفت‏

 چقدر رود به دریا رسید در اثرت

 درخت، تقلیدى از نگاه سبز تو بود

 بهار، ترجمه شعرهاى سبز ترت‏

             مهدى فرجى‏

   ز کوى یار مى‏آید نسیم باد نوروزى‏

 از این باد ار مدد خواهى چراغ دل برافروزى‏

انسان فطرتاً نوگراست. تازگى را دوست دارد و از کهنگى و یک نواختى گریزان است. تنوع در زندگى براى او نشاط آفرین و فرحزاست. [نوروز] پیک تحول، دگرگونى و تازگى و قاصد خوش خبر کوچ سرما و فسردگى است. پدیده‏اى نوروزى نو است. با این که هر روز، روزى نو و متفاوت با دیروز است، ولى در این میان تنها نوروز را نوروز نامیده‏اند؛ چون طراوت دشت و دمن، شکفتگى باغ و راغ، مسیح دم گشتن هوا و ترانه خوانى مرغان را بر تازگى خود گواه آورده است.

 هر پدیده‏اى با خود پیامى دارد؛ ولى نوروز با خود پیام‏ها دارد. نوروز وقت خوشى است که باید آن را مغتنم شمرد و میهمان عزیزى است که باید قدومش را ارج نهاد.

 هر وقت خوش که دست دهد مغتنم شمار

 کس را وقوف نیست که انجام کار چیست

ادامه مطلب...